De nieuwe Caesar van Vlaanderen

Bart De Wever is vandaag de Julius Caesar van Vlaanderen geworden. Het volk heeft de zegevierende veldheer aanvaard en de poorten van de stad voor hem opengezet in deze historische verkiezingen. Historisch ja, want zijn Vlaamsgezinde partij N-VA wordt de grootse partij in Vlaanderen (en in België) met een "tsunami-overwinning" (let op: een nieuw woord voor het lijstje van 2010!) die een nooitgeziene politieke aardverschuiving in Vlaanderen en België teweegbracht. Het resultaat is beter zelfs dan het beste ooit behaald door die andere Vlaamse partij vroeger, de Volksunie, uit het puin waarvan de N-VA als een feniks herrees -- weliswaar nadat N-VA in 2003 zo goed geannihileerd zijn geweest. Want door de toen ingevoerde kiesdrempel hield N-VA nog precies 1 zetel over waarop Bourgeois moederziel alleen moest gaan zetelen.

Maar het kan verkeren, zei Brederode. Als was hij een meester-tacticus in een Romeinse veldslag, zo slaagde De Wever in de terugkeer op het politieke toneel. Met doordachte uitspraken, gedurfde one-liners, sterke debatten, "Denken. Durven. Doen." dus. Ik zal er met mijn voorspelling van 30% en 800000 voorkeurstemmen, die ik de laatste dagen deed tegen wie ik sprak over de komende verkiezingen, niet ver naast gezeten hebben.

Maar hoe indrukwekkend de cijfers ook zijn, de verkiezingen zijn inderdaad slechts een veldslag. Het is opnieuw "Quid N-VA" nu? Om even verder te gaan in het Latijn: De Wever kiest niet voor een triomfalistisch "Veni, Vidi, Vici" dat de VRT en De Standaard opperden, maar voor "Nil Volentibus Arduum" (merk de afkorting op!) dat meer bij een Real-politiek hoort. De vlag dekt ook de lading: "Voor zij(sic) die willen is niets onmogelijk" slaat niet alleen op de wilskracht in de campagne, maar ook en vooral voor de toekomstige onderhandelingen om tot een grote staatshervorming te komen.

Want er moeten stappen gezet worden om de Belgische staat te hervormen, is wel duidelijk. Toch na 3 jaar van in het veld gestuurde CD&V-partijkopstukken die allen met een stormram van voorstellen op een muur van onbegrip en "non" stuitten en aldus gedecimeerd werden.

De Wever en Di Rupo, een onwaarschijnlijk groot contrast en op zowat alle vlakken elkaars tegenpolen, hebben nu als overwinnaars in elk landsdeel de sleutels in handen. De eerste in Vlaanderen en aan de rechterzijde, de tweede in Wallonië en aan de linkerzijde. De een gericht op Europa en wil een Confederatio (en uiteindelijk een onafhankelijk Vlaanderen), de ander gericht op België en wil dat behouden. De een wil verandering, de ander stabiliteit. De een zou niet niet misstaan met goedendag in de Guldensporenslag of in strijduitrusting in Rome, de ander past in een plaatje van opera of verfijnd socialistisch salon. Op zijn zachtst gezegd een erg ongewoon koppel, dat elkaar bovendien nog nauwelijks kent: de een geworteld in Vlaamse roots maar nieuwkomer op het hoogste politieke toneel, de ander politiek ervaren maar ooit Italiaans immigrant.

Bovendien zijn er geweldige tegenstellingen in hun beider programma's. Zomaar even een greep:

- Quid B-H-V ? (ja, nog steeds als eerste!)

- Quid splitsing van de sociale zekerheid?

- Quid allerlei homogene bevoegdheidspakketten voor de kerntaken?

- Quid statuut en organisatie van Brussel?

- Quid economie, crisis, financiële speculatie, schuld, pensioenen, welvaart,...? (even samengevoegd om het lijstje kort te houden)

- Quid rol van de koning? (last but not least)

Áls beide overwinnaars elkaar op persoonlijk (karakterieel) vlak weten te vinden, kúnnen zij tot grootse resultaten komen, in een eerbaar compromis. Of zoals Mark Eyskens het zei: De Wever heeft een voorbestemde naam om samen met Di Rupo de draden aan te leveren om een nieuw Belgisch tapijt te weven dat -- noodzakelijkerwijs -- zwart-geel (N-VA) en rood (PS) zal gekleurd zijn. We hebben immers een zeer lange traditie van praten en compromissen sluiten. Te lang misschien, waardoor er weinig gehanzich ingroef in deld is geweest. Als het een "cohabitation" van elkaar niet vertrouwende partners wordt, zal er niet veel bereikt worden. Dehaenes voorstellen faalden omdat het in feite voorstellen voor een akkoord waren en een mogelijke uitweg uit de impasse aangaven, een middenpositie gebaseerd op de maandenlange gesprekken die hij voerde. Maar sommigen beschouwden het echter als een startpositie in onderhandelingen en vertrouwden de anderen niet en bleven dus in hun loopgraafpositie zitten. Tenslotte kunnen de heren overwinnaars ook mislukken, en dat is (waarschijnlijk) erger: denk in termen van financiële speculatie tegen België, ineenstorting van de instellingen en daarmee van de welvaart, burgeroorlog?

Wie premier wordt is haast niet belangrijk. De Wever kan het alvast niets schelen zegt hij, want in zijn logica is daar geen grote eer aan verbonden. Hij wil daarentegen in het Boek van de Geschiedenis van Vlaanderen terechtkomen. Of dat een voetnoot zal zijn, of een nieuw hoofdstuk, is de vraag. "De Vlaamse Leeuw" zingen met de partijgenoten is goed, maar zal niet helpen. Philippe Moureaux merkte op dat De Wever een nieuwe Dewinter kan worden, of een nieuwe Schiltz.

Er is echter niet nog eens zoveel tijd te verliezen als de voorbije 3 jaren, er moeten spijkers met koppen geslagen worden. België, en dus ook Vlaanderen, boeren achteruit. Het internationaal vertrouwen neemt af, de risico-spread op de financiële markten neemt toe. Er zijn ook al veel plannen, veel ideeën, veel elementen uitgedacht en voorbereid. Vandaag is het "Tabula rasa", maar die komen wellicht opnieuw van pas, en zullen dus terug op de onderhandelingstafel verschijnen. En na 3 jaren van onderhandelingen met krakende raderen en frontale botsingen (zie http://willemgijsels.blogspot.com/2010/04/vlaanderen-onafhankelijk.html ) zijn de geesten in de Belgische politiek nu hopelijk rijp voor verandering (en niet verrot).

Hier is staatsmanschap voor nodig. Om een historische dag om te zetten in een historische daad. Met denken, durven, en doen. Julius Caesar bleek behalve uitstekend veldheer en strateeg nadien ook een groot staatsman. Hugo Schiltz kwam met zijn tegenstanders tot moedige compromissen. Of De Wever samen met Di Rupo uit dát hout gesneden zijn, moet al in de komende weken blijken. Er moeten bruggen gebouwd worden, compromissen gevonden, toegevingen gedaan. Dat zal niet gemakkelijk zijn. Maar met kennis van de Belgische geschiedenis en de Romeinse strategie is voor wie wil, niets onmogelijk.

(foto: standaard.be)